Bugün Facebook’ta dolaşırken Türkiye’den bir işitme engelli kardeşimin yazısını okudum kısaca şöyle yazıyordu. Sokakta onunla başta çocuklar olmak üzere dalga geçenler varmış küfredenler varmış vs. Tabii bu durumda insan ister istemez artık çekinebiliyor, ama nereye kadar?
Kendimden örnek vereceğim. Benimle de dalga geçenler veya böyle korkanlar oldu ama asla çekinmedim. İnsanlar zamanla alışıyor bana göre. Eski okulumda engelli arkadaşlarım vardı topluma çıkmaktan acayip korkarlardı hatta özellikle fark ettim çocukların önüne çıkmaktan daha fazla korkarlardı bir yandan anlıyorum fakat ben öyle yapmadım.
Ben aksine daha çok toplumun içine girdim, okulum bitince beni engellilerin günlük etkinliklerin yapıldığı yerlere yollamak istediler ama ben kesinlikle istemedim, açıkçası (Biraz garip gelebilir) ben fazla engellilerin arasında durmayı sevmiyorum.
Ve kendi yolumu çizdim. Öncellikle beni iyi tanıyan bilir günlük olarak gençlik teşkilatındayım orda 7’den 70’e her yaş grubu var. Çok arkadaşlarım var günlük gezdiğim, takıldığım ve yukarda bellirtdığım bazı engelilerin çocuklar onlardan korktuğu için çekindiği olayı bende tamamen tersi ? Teşkilatta çok çocuklar var ve emin olun hiç biri bana garip bakmıyor aksine samimiyiz. Çünkü çekinmeden konuşuyorum, oyunlar oynuyorum onlarla.
Onun dışında birçok hobim var firmalara website yapiyorum, Youtube’da video cekiyorum
Kısaca hayatın tadını çıkarıyorum yani Allah’a şükür içime kapanık biri değilim ve bence kimse kapanmamalı… Ha annem arada biraz fazla özgüvenin var dese de okadar da olsun ?
